Om 7u sta ik al aan op het versteende woud en ik zet me stilletjes op de onderste trede van de houten trap naar de rotskust. En nu wachten. Het is nog te donker om iets te zien, maar weldra komt de zon op en dan is het uit de doppen kijken. En mijn vermoeden was correct: ik ben helemaal alleen, niemand te zien, de kust voor mij alleen. Zalig! Ik hoor plots enkele andere geluiden dan de branding, alsof er iets of iemand rondloopt door plassen. Ik tuur in de schemering, maar zie niet meteen iets. Ik kijk eens de andere kant op, en daar zie ik iets bewegen.Ik ga wat dichterbij kijken, maar in het donker is het moeilijk om de vele diepe plassen in het versteende woud te zien, en ik heb al meteen prijs. Ik sta tot over mijn enkels in een plas en spring meteen opzij, alsof dat nu nog uitmaakt. Maar kom, het valt mee. Ik ga verder tot ik aan een inhammetje van de zee kom. Vijf meter verder, aan de overkant, staan twee pinguïns naar de zee te turen, met hun vleugels open. Ze staan klaar om in het water te duiken en aan hun lange werkdag te beginnen. Ze negeren mij volledig, ik sta dan ook een eindje van hun af en totaal niet in hun zicht. Ze springen allebei in de zee, maar er drijft een dikke laag zeewier in de inham, waar ze blijven opliggen en ze moeten zich moet hun vleugels als schokkend over het zeewier voortbewegen om toch maar in het zeewater te geraken. Wat een grappige beestjes...
De inham in de rotskust vol zeewier waar ik de eerste pinguins zie
Die twee pinguïns zijn er vandoor. Het wordt onderussen al een beetje helderder. Ik draai me om en zie in de verte nog enkele pinguïns waggelen. Ik stap er naartoe en kan steeds zeer dicht geraken, maar ik let er steeds op dat ik naast hun of achter hun blijf lopen, want het wordt ten strengste afgeraden tussen de pinguïns te staan, want dan keren ze zich weer. Deze kleine pinguïnsoort is heel mensenschuw en als ze terugkeren naar hun nest hebben ze geen voedsel. Ik wil de beestjes zeker niet afschrikken en probeer zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Ik gebruik ook nooit mijn flits om foto's te trekken, want daar worden ze zeker zot van. Ik ben in totaal meer dan een uur op die rotskust, tot de laatste van de zeven pinguïns die ik zag in de zee is verdwenen. Wat een prachtige en fascinerende schepsel. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen! Enkele van de betere plaatjes die ik in de mist en schemering kon trekken:
Ik keer terug naar de backpackers en het is nog maar 8 uur, dus nog een hele dag voor mij.Ik heb zin om nog eens te surfen en bel naar de nabijgelegen surfschool (bestaande uit 1 surfleraar). Ik heb pech, vandaag is het te slecht weer en de hele dag een dichte mist, en de surfleraar vindt het te gevaarlijk, dus no surfing for me today. Misschien morgen dan. Ik heb echt wel zin om te surfen en besluit om een dagje langer te blijven: morgenvroeg proberen surfen en dan tegen de middag verderfietsen. Nu moet ik nog de dag zien door te brengen dan. Ik maak een korte wandeling langs de baai naar de kleine verlaten camping aan het uiterste punt van Curio Bay, in de hoop zeeleeuwen of dolfijnen te zien. Geen succes. Maar ik heb wel enkele boodschappen kunnen doen in het piepkleine maar peperdure winkeltje op de camping. Zo heb ik toch eten voor vanavond, want iets anders is er niet: geen winkels, cafés of restaurants hier. Enkel zee en strand, zelfs geen zon.
Porpoise Bay, de achterkant van Curio Bay
Curio Bay
In de backpackers is het zeer rustig. De eigenaars zijn er niet en het wordt uitgebaat door twee Duitse meisjes, die niet veel van zegs zijn en de godganse dag dvd's kijken. En moesten het nu nog goeie films zijn, ik zou eens meekijken, maar hun repertoire beperkt zich tot de zielige tovenaarsjongen 'Harry Potter' en het overlopend van slechte liefdesclichés 'Twilight'. 'I can't live in a world without you...' Man, ge zijt ne vampier, technisch gezien leeft ge dan al niet meer dus die redenering gaat langs geen kanten op! Ik zet mijn koptelefoon op en luister naar muziek en bekijk een leuke serie op mijn laptop: 'How I Met Your Mother'. Zo wordt er hier toch nog wat gelachen, want de Duitsers maken het nog triestiger dan het weer...
Er zit ook een Nieuw-Zeelands koppel van pakweg in de veertig in het hostel. Zij zijn wel interessant en bereid tot een occasionele babbel. Hij is een beroepsfotograaf en heeft werkelijk prachtige foto's. Hij reist constant het land rond om foto's te nemen en verkoopt er redelijk veel. Hij geeft me vele interessante tips over de beste plaatsjes op mijn terugweg naar het noorden en nodigt me bovendien uit om bij hen te blijven slapen als ik er voorbijkom. Alweer een gratis slaapplaats en op een interessante plaats. Er komt 's avonds nog een Britse meisje toe van mijn leeftijd met wie ik wat muziek kan uitwisselen, dus dat is ook een pluspunt. Maar ik voel me 's avonds wat minder goed, voornamelijk door de hitte in de living van het hostel: die Duitse 'managers' verstoken heel wat kolen en het is niet te doen van de warmte. Ze moeten het blijkbaar heel koud hebben, vreemd voor Duitsers, daar is het toch ook koud in de winter, niet? Ik word mottig van die warmte, mijn hoofd gloeit ervan. Oh ja, ik ben die avond nog eens naar de pinguïnkolonie gegaan, maar nu was ik er niet alleen. Er waren een dertigtal toeristen waarvan het grootste deel lomp en achteloos zijn: ze gaan domweg voor de nesten van de pinguïns zitten, waardoor deze op de kust blijven staan en niet naar hun nest durven gaan. Bovendien trekken ze foto's met flits, want het is al wat donkerder. Vanbinnen kook ik van woede en ik heb zin om mijn gedacht eens te gaan zeggen. Dit is het soort toeristen dat ik haat. Alles voor de goeie foto, zonder een greintje respect voor de natuur waar ze net een foto van hebben genomen. Ironisch eigenlijk. Ik observeer het de hele tijd vanop afstand want wil de pinguïns niet nog meer van de wijs brengen. Als de lomperiken eindelijk weggaan zeg ik natuurlijk niets, ook al ben ik zo kwaad. Typisch voor mij wel, me altijd inhouden voor vreemden, ook al zou ik ze zo graag op hun plaats zetten. Het enige wat ik doe is ze constant aanstaren met een kwade blik. Als er één van hen tegen me begint te spreken over de pinguïns zeg ik toch mijn gedacht over de mensen die respectloos voor de nesten gingen zitten en hun flits gebruikten. Enkelen van hen horen het en kijken even op en maken zich snel uit de voeten. Het is niet echt gelopen zoals ik het in mijn hoofd had, maar ik heb uiteindelijk toch iets gezegd. Ze zouden hier een permanente wachter moeten zetten, of gewoon het strand afsluiten voor iedereen, want er zijn gewoon teveel mensen die denken dat ze in een pretpark rondlopen...
Een voorbeeld van een domme en achteloze toerist
's Nachts slaap ik slecht, ik voel me koortsig en heb spierpijnen. De volgende ochtend is het alleen maar erger en is de koorts doorgebroken en mijn hoofd zit volledig toe. Alweer geen surfen dus, en fietsen zeker niet. Het weer is een exacte kopie van gisteren, dus surfen zat er sowieso niet in. In de living is het weer om te stikken en ik word er nog mottiger. Bovendien is het volgens mij de reden dat mijn sinussen ontstoken zijn en ik ziek ben geworden. Ik trek me dan ook terug op mijn kamer om te rusten. Een verloren dag vandaag. Als ik morgen geen koorts meer heb, spring ik op mijn fiets, want surfen heb ik uit mijn hoofd gezet, dat zou me nu alleen maar zieker maken. De drang om de volgende dag te vertrekken wordt alleen maar groter als ze die avond nog eens drie Duitsers op mijn kamer smijten die zich gedragen zoals de meeste van hen hier: enkel met andere Duitsers praten (in het Duits uiteraard :-) ) en de rest zoveel mogelijk negeren. Op tijd slapen, zodat ik hier morgen weg ben, want veel beter zullen mijn sinussen niet worden in deze koolstokerij...
Je merkt het, als ik ziek ben en me tussen teveel Duitsers en prototype achteloze toeristen bevind kan ik een beetje knorrig worden. Daarvoor is dit dagboek/blog nog een goede uitlaatklep. Mijn excuses voor wie dit niet leuk vindt, maar het kan niet alle dagen 'wauw' en 'juij' zijn, we blijven mensen tussen mensen, om het even waar je bent! En ook al kan ik hier veel meer over me laten gaan dan thuis, af en toe is het me teveel.
Dit was het nummer dat ik wou laten horen als ik had gesurfd. Ook al heb ik niet gesurfd, ik laat het toch horen, want het is zo hartverscheurend mooi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten