The Israelites

In een vorig bericht vertelde ik over mijn slechte ervaring in het hostel Alpes Huaraz, waar het stikte van de Israeli's. En het was niet de eerste en laatste keer dat ik slechte ervaringen heb met Israelische reizigers. Voor mijn reis was ik nog maar weinig in contact gekomen met Israeli's. En je ontmoet er veel, vooral hier in Zuid-Amerika omdat het hier zo goedkoop is, iets wat blijkbaar heel belangrijk is voor hen, ook al hebben ze geld genoeg en zijn ze verre van arm. De reden waarom er zoveel jonge Israeli's reizen is de volgende: jongens hebben drie jaar verplichte legerdienst en meisjes twee jaar. Daarna gaan de meeste van hen op reis voor minstens een jaar. Bovendien bestaat er een website in het Hebreeuws voor reizigers van Israel. Op die site worden aanbevelingen gedaan over welke plaatsen interessant zijn om te bezoeken en bevelen per stad een hostel aan. En daar gaan ze dan ook allemaal heen. Als je per ongeluk in dat hostel belandt, wacht je “one hell of a time”.

Zo belandde ikzelf in een hostel in Huaraz volgepakt met Israeli's. Een goeiedag kon er bij geen enkel van hen af, ze praatten enkel met elkaar en dat in het Hebreeuws, en als je de lounge binnenstapt waar zij toevallig met een groepje zitten, krijg je meteen enkele verwerpelijke blikken alsof ze willen zeggen: 'wat doe jij hier! Ga weg!'. Daarna negeren ze je compleet en zijn vaak ruw en onbeschoft, niet alleen tegenover andere gasten, maar vooral zelfs tegen de eigenaars en andere lokale bevolking. Je hoort het, ik heb geen al te hoge hoed op van hen. Een kleine karakterschets aan de hand van enkele anekdotes, want zo heb ik er meer dan genoeg, zelf gezien en meegemaakt en veel gehoord van mijn mountainbikegids in Huaraz die tegenwoordig zonder uitzondering Israelische toeristen weigert als klant.
Zo kreeg hij ooit vier Israeli's over de vloer die hem benaderden met een reisboek en vroegen of zijn prijs daadwerkelijk 30 dollar per dag was voor een mountainbike. Hij bevestigde waarop ze nogmaals vragen: 'Dus we zijn het erover eens dat het 30 dollar per dag is?'. Uiteraard bevestigt hij dit en dan zijn ze daar, de leperds. 'Ok, wij willen 4 fietsen huren voor maandag, dinsdag en woensdag.' Julio: 'Geen probleem, dat is dan 90 dollar per persoon.' En dan komt het onverwacht eigenwijze antwoord de vier mannen: 'Neenee, je begrijpt het niet, we willen de fietsen huren voor 8 uur op maandag, 8 op dinsdag en 8 op woensdag. Dat is dus 24 uur, dus één volledige dag en 30 dollar per persoon'. Julio moest eens lachen en zegt dat het zo niet werkt uiteraard. Daarop beginnen de 4 moeilijk te doen en van hun neus te maken met wat geroep erbij, waarop Julio ze stante pede aan de deur zat, en meer dan terecht volgens mij.

Op een ander moment kwam er een groep Israeli's langs om een dagtrip te maken met Julio als gids, en de afgesproken prijs was 50 dollar per persoon. Ze wilden wel per se weten hoe lang de trip zou duren. Mja, dat hangt natuurlijk af van de snelheid die ze zelf aankunnen, ergens tussen de drie en een half en vijf uur. Nee, het moet preciezer, ze willen een exacte tijd. Daarop zegt Julio dan maar: 'Het zal rond de 4 uur duren'. Ok, vier uur dus, zeggen ze. Wanneer ze die namiddag de trip hebben afgerond blijkt deze 3 uur en 45 minuten te hebben geduurd. Schaamteloos wenden ze zich tot Julio en vragen een deel van hun geld terug, omdat ze niet de volle 4 uur hebben gefietst. Voor Julio was het kot dan weer even te klein.

Julio was niet de enige gids die dergelijke ervaringen had, maar alle reisbureaus en gidsen in Huaraz hadden soortgelijke dingen meegemaakt. Het zal dus niet verwonderen dat er tot voor kort bordjes hingen aan de deur van de meeste reisbureaus waarop stond: 'No Israelis allowed'. Deze moesten ze echter na een tijdje verwijderen onder druk van het stadsbestuur. Maar verwonderd was ik niet als je de verhalen hoort. Nog een kleine schets: een groep Israelis huren een gids en drager in om een trekking te doen in de bergen rondom Huaraz. Ze bieden al zo sterk af dat de gids en de drager al bijna niks kunnen aan winnen. Bij het avondeten smijten ze restjes eten naar de drager, alsof hij een beest is. En op het einde van de trekking weigeren ze om hem de volledige prijs te betalen en al zeker geen tip te geven, want ze hebben niet elke dag 8 uur gewandeld, dus dat waren geen volle werkdagen. Het lef van die mannen! Indien iemand dat bij mij zou doen, ik wring ze de nek om!

Ik wil nu niet alle Israeli's over dezelfde kam scheren, want er zitten uiteraard ook goeie gasten tussen, al is het percentage klein. Ik zelf ben er nog maar drie tegengekomen, en het valt op dat ze dan vaak alleen reizen en die Israeli hostels mijden. In alle geval, het is iets dat veel reizigers opvalt en regelmatig een gespreksonderwerp is. Alle reizigers die je tegenkomt hebben verhalen over hen en zijn niet echt enthousiast, om het licht uit te drukken. Zelf vind ik het een enorm spijtige zaak voor die Israeli's die niet aan het stereotype voldoen en vriendelijke, joviale mensen zijn, want ze hebben altijd al een streepje tegen, om het zo te zeggen.

Nog een afsluiter over een irritante Israeli die eens mee was op een zelfde dagtocht als ik. Toen we in een klein museum uitleggen kregen van onze gids en die op het einde vroeg of er vragen waren, had deze oudere Israeli een 'vraagje'. Hij stapte naar de tijdlijn en merkte op denigrerende wijze op dat al hun geschiedenis hier in Zuid-Amerika altijd van de 14e en 15e eeuw is, heel uitzonderlijk het oudste van de 8e eeuw na Christus. En dat terwijl er in het jaar nul, ten tijde van Jezus, al een bloeiende beschaving was in zijn land, alsof ze in Zuid-Amerika dus minderwaardig zijn. Tot op dat moment had ik nog steeds geen vraag gehoord, enkel betweterig gezwans en dikkenekkerij. Om zijn vraag te vervolledigen sluit hij af met de zin: “And Jesus was a Jew, just like me!”. Tot daar wat volgens deze man dus een vraag was. Mijn mond valt open, dit heb ik nog nooit geweten. Ik moet op mijn tanden bijten om geen repliek te geven a la: “And the jews crucified Jesus, maybe also just like you!”. Of gewoon een sarcastisch applausje, daar had ik ook zin in. Maar ik hou mijn manieren, maar de gezichten van de andere reizigers en de gids, die even groen lacht, spreken boekdelen. Het Belgisch koppel kijkt me even aan en fluistert: “Wat is er mis met die gast”. Waarop ik enkel droog kan antwoorden: “ Het is een Israeli...”.