De hoogtestage aan Lake Titicaca heeft Hugo deugd gedaan, en zo raakt hij net op tijd klaar voor de zotte vijf dagen die ons te wachten staan, want we hebben een heuse expeditie gepland. De eerste drie dagen doen we een trekking langs de Condoriri keten (5648m), in het hart van de Cordillera Real (vertaling: koninklijke bergen). Drie dagen trekken door een desolaat berglandschap omgeven door tientallen besneeuwde pieken van 5100m en hoger. Er zijn drie passen onderweg, twee van rond de 4700m en eentje van meer dan 5000m. Hier gaan Hugo en ik allebei ons hoogterecord meteen verbreken.
En alsof drie dagen nog niet genoeg is, eindigt deze trek in het Base Camp Huayna Potosi. Als we ons dan nog goed genoeg voelen hebben we de optie om deze reus van 6088m te beklimmen in twee dagen, een optie die ik maar al te graag wil lichten.
Vijf dergelijke fabuleuze dagen leveren uiteraard een onoverzichtelijk aantal foto's op, de één nog verbluffender dan de ander. Om hieruit een keuze te maken kost me heel wat tijd en ook pijn in het hart, en zelfs na deze selectie heb ik er eigenlijk nog veel te veel, maar ik kan het niet laten. Het spreekt dus voor zich dat hier nu een fotoverhaal volgt, het langste tot nu toe, maar hoe kan ik anders het wonderbaarlijke en sensationele karakter van deze tocht zichtbaar maken?
Hopelijk kan je genieten van dit fotoverhaal zoals Hugo en ik er van genoten hebben, want het was een unieke ervaring en waarschijnlijk voor ons allebei het grootste huzarenstukje dat we ooit hebben opgevoerd. Ik krijg nog kippevel terwijl ik dit neerschrijf...
De ochtend van de eerste dag, nog half groggy van het turbulente avondje pool (met bijhorende gele drankjes) van de avond ervoor, tijdens een plasstop van het busje op weg naar de Cordillera Real, zichtbaar op de achtergrond. Hier valt al meteen op hoe desolaat het landschap hier is. Geen bomen op deze hoogte...
Vertrekpunt van de trekking is het dorpje Tuni, waar de goddelijke reuzen plots heel dichtbij liggen
En we zijn vertrokken! Bye bye Tuni
Een eerste kiekje volgt al snel, want het eerste bergmeer spreekt meteen tot de verbeelding. De twee uur durende rit in het busje heeft er voor gezorgd dat ik mijn kater naar huis heb kunnen sturen.
Hugo geniet ook van de omgeving, en dan te bedenken dat de eerste uren de minst spectaculaire zijn. Maar de geweldige zichten doen ons nu al regelmatig stoppen
Tja, leeg en schoon
Na een eerste pas op de kortere eerste dag, bereiken we ons kamp aan Lago Jurikhoto vanwaar we een goed zicht hebben op Condoriri en zijn gletsjer (met serieus holleke!)
Nog te vroeg om de hele dag in het kamp te blijven. We maken een zijuitstapje rondom het meer naar een gletsjer aan de overkant...
... waarbij we weer wat hoogte winnen, hetgeen weer schitterende zichten geeft op zo een heldere dag
Deze gletsjer is vlotjes bereikbaar vanuit ons kamp, tijd om wat te spelen
Hugo en ik, en eigenlijk de hele groep, spelen gelijk kleine kinders in de sneeuw en op de grote ijsmassa
Dit ijsblokske was zwaarder dan verwacht
Een klein tochtje op de gletsjer, om al even te proeven van het klimmen op een gletsjer
Legoman is ook al aan het oefenen
In het begin van de tweede dag staat meteen een pas op het programma van bijna 5000m. Vanop de pas is ons pad perfect zichtbaar in dit doodse landschap
Iedereen haalt het, tijd voor een groepsfoto dus. We zijn maar met vijf, niet teveel en dus perfect voor een tocht zoals deze. Van links naar rechts: den Duits Alexander, Hugo, ik, de Rus Artemious en onze Fransen Thomas
Ik veins alsof ik deze pas heb beklommen. De show voor alles
Legoman viert zijn eerste grote pasbeklimming
Thomas en de Condoriri
Zicht op de moerassige vallei waardoor we net gewandeld hebben 
Hugo op den top van het een of het ander, want nu hij zijn rotsklimdiploma heeft kan hij het niet laten om op elke rots te klimmen ('t is waar e Hugo :-) )
Dode lama op de afdaling naar de volgende vallei, alweer gevuld met vele meren. Zeker een van mijn favoriete foto's
Rusten na de lunch, een welverdiende siesta. Maar Hugo blijft een wakkere vogel
Schitterend toch, wandelen in dit landschap, op naar een andere vallei
Op naar een nieuwe, hogere pas. En we komen van verre
Hoe hoger je gaat, hoe omvangrijker het zicht. Als je beneden staat is dit een groot meer, niet een plasje
Onze kokkin, de vrouw van de gids, kan nog steeds van dit landschap genieten, al heeft ze deze trek ongetwijfeld al tientallen keren gedaan.
Lonely at the top
Ik vind het altijd leuk om terug te kijken vanwaar we komen, en hier is dat zo gemakkelijk omdat dit rotsige dorre landschap het pad perfect openbaart
Tijd voor een steile afdaling in gestrekte galop, maar eerst poseren!
Meer nummer ????, maar nog steeds krijg ik er niet genoeg van. Waarom ook, in Lede hebben ze dit niet (al is er natuurlijk wel Ooit Gedacht met bijhorende populieren en wijk)
Laatste stukje van de tweede dag, Hugo heeft nog energie teveel en onze gids die stond erbij en keek ernaar
Kamp voor de tweede nacht. Hugo staat hier niet tegen de muur om te poseren, maar hier staat hij uit de koude wind en in de zon. Voor mij levert het echter een boekskesfoto op
Bij het rijzen van de zon staan onze tentjes nog in de schaduw van de bergen, maar de gele gloed heerst reeds in de hogere gebieden
De ezels die gerief van onze en andere groepen dragen, al is er wel slecht nieuws: er is vannacht eentje gaan lopen
Derde een laatste dag van de trek en we kijken naar onze laatste en meteen ook hoogste pas, boven de 5000m
Hugo bereikt de top van de laatste pas, net op tijd gewend geraakt aan de hoogte en klaarblijkelijk in bloedvorm! De vorm van Artemis (zwaaiend in de achtergrond) nam ook met de dag toe
Vanop de hoogste pas!
Een nieuwe groepsfoto dringt zich op nu het einde nadert en we ons op een hoogte bevinden die voor 80% van de groep het hoogste punt ooit, tot nu toe, is
Jump for joy, jump for joy!
Legoman is even aan wat rust toe na zo drie zware dagen, maar de parkwachter maant hem aan voort te maken
'The last stretch' van de trek, op naar het Base Camp Huayna Potosi
De drie slaapplaatsen in het base camp, want we blijven maar met drie van de vijf over om de tocht naar de top van Huayna Potosi aan te vatten: Thomas, Hugo en ik. De andere twee hebben onderweg iets teveel last gehad van de hoogte en wagen het er liever niet op. Begrijpelijk, want hoogteziekte is geen lachertje. 
De eerste dag van de klim is een tocht van het base camp (4700m) naar het high camp (5130m), met de top van de Huayna in zicht
Daar ligt het high camp, in de schaduw van de top van de reus Huayna Potosi. Bij het zien van dit alles krijg ik de kriebels en een heroisch gevoel
We komen aan in het high camp. Wat een zichten van hier op de giganten rondom, en vooral op het luxueuze toilet op het randje 
Hier moe ik een zelfgenomen foto van hebben, met de door mijn moeder gebreide muts die bij deze temperaturen goed van pas komt. Iedereen denkt dat ik deze muts in Peru heb gekocht, maar niets is minder waar, moeder Myriame heeft deze gehaakt. Bestellingen kunnen vanaf heden geplaatst worden...
Om toch maar even te bewijzen dat we ons wel degelijk in het high camp op 5130 meter bevinden (voor de leken: m.a.s.l= meter above sea level, da's Engels)
We zijn er klaar voor, nog wat gekke bekken trekken om ons warm te houden, maar vannacht gaat het gebeuren
Zonsondergang in high camp...
... is meer dan één foto waard
Onze gidsen/koks bereiden 'la cena' in een blauw tentje naast het kampen. Krakken zijn het, krakken zeg ik u!
De korte nacht in high camp is niet makkelijk, want we mogen niet slapen om hoofdpijn omwille van de hoogte te vermijden, want anders wordt de beklimming wel heel moeilijk. Gelukkig beginnen we de beklimming midden in de nacht, om 1 uur maar liefst, omdat de condities dan beter zijn. Het wordt avontuurlijker met de minuut...
Van de beklimming zelf zijn geen foto's, want het was begrijpelijkerwijs donker. En het is misschien maar best dat er geen beelden van zijn, want niet alles moet geweten zijn, ahum :-) In alle geval, onze vriend Thomas bereikte de top net voor ons en was zo vriendelijk een foto van ons te trekken. Ik heb dat niet echt door want ben serieus aan het afzien. Conditioneel alles top, maar rond 5800m getroffen door hoogteziekte en dan wordt het wel heel zwaar: hoofpijn, uitputting en gebrek aan evenwicht doen me de laatste twee uur serieus afzien. Op het moment dat ik er door zit en wil opgeven zijn we op slechts een half uur van de top, en dan kan ik natuurlijk niet opgeven en zet door! Hugo, die voor de trek last had van hoofdpijn door de hoogte heeft nu merkwaardig genoeg niets van last en stapt vlot naar boven, met de lach op het gezicht! Geen logica bij hoogte, dat is wat je altijd moet onthouden bij dergelijke ondernemingen.
Maar het belangrijkste is dat we samen de top hebben bereikt en daar genieten we zienderogen van, een unieke ervaring voor ons allebei! En na enkele minuten bekomen kan ik zelfs rechtop staan en genieten van de omgeving, al stelt de steile afgrond van 1000m aan de linkerkant me niet echt gerust :-)We beseffen allebei dat we in ons leven waarschijnlijk niet veel hoger meer zullen geraken, waar kan je nog hoger gaan als niet-klimmer? Al is Hugo natuurlijk wel een gediplomeerd 'mountaineer', dus wie weet...
En gelukkig dat ik er door kom, want dit zicht van de schaduw van de Huayna Potosi op de vallei bij de eerste zonnestralen is ronduit indrukwekkend!
Zelfs Lake Titicaca kan je vanop deze hoogte van meer dan 6000m zien
Onze gids, die ons veilig naar de top heeft geleid, doet dit minsten twee keer per week! De zot! Maar de hoogte zal hem wel niet meer raken. Hij heeft ooit de Everest beklommen. Respect!
In de verte zien we ook La Paz. Tijdens de beklimming in het donker was dit beter en indrukwekkender door de vele verlichting
De afdaling is begonnen, en hier zie je perfect hoe steil het laatste stuk van de beklimming was. Heel zwaar, met zelfs een stukje rotsklimmen. Voor zo een stukken is omhoog gaan eigenlijk eenvoudiger dan afdalen
De bovenstaande drie foto's geven impressies van de pracht, maar ook van het gevaar van de gletsjer die we net beklommen hebben. Er zijn meerdere diepe kloven waarlangs we stapten of zelfs eens moesten overspringen. Gelukkig dat je dat in het donker allemaal niet goed ziet. Bij het afdalen daarentegen ...
Verlost van de hoogteziekte door af te dalen voel ik me al veel beter en ik ben vol bewondering voor deze berg en gletsjeromgeving! Fabelachtig!
Thomas moet even rusten bij de afdaling. Het gaat sneller naar beneden, maar het weegt zeker en vast
Vandaar komen we en langs hier zijn we ook naar boven gegaan. Bij het terugkeren kan ik moeilijk geloven dat we die hele afstand naar boven hebben gestapt op dat ijs! Hoe hebben we dat ooit klaargespeeld, durf ik al eens te denken
Terug in het high camp, en het dringt tot me door wat we net verwezenlijkt hebben. Dit is 'coucou'!
Een herinneringsfoto voor ons beiden, en we zijn tevreden, al beseffen we het nog niet allemaal al te goed en zit die verdomde zon in mijn ogen!
Het zwaarste stuk van de trek is de afdaling van high camp naar base camp, want dit doe je meteen na de afdaling van de top wanneer je al doodvermoeid bent en je bovendien dan al je bagage zelf mee naar beneden moet dragen. Het is nog een goed uur afzien, maar dan kunnen we eindelijk neervallen in de camionette! Het zit erop, we hebben het klaargespeeld, meer zit er op dat moment niet in mijn hoofd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten