De grensovergang tussen Peru en Bolivia aan Lake Titicaca met iets dat mijn wenkbrauwen doet fronsen: Boliviaanse matrozen, toch vreemd voor een land zonder zee
Zichten op de Cordillera Real op weg naar La Paz
Op de bus leer ik vier meisjes uit Luxemburg kennen. Ze waren vorige week al in La Paz geweest en kennen de weg daar al een beetje. Zo krijg ik meteen een tip voor een goed restaurant. Handig, want ik heb geen goede reisgids voor Bolivia. Wanneer ik 's avonds naar het restaurant ga, zitten de vier chicas daar ook en ze nodigen me uit om samen met hen te eten. Daar zeg ik geen neen tegen :-) Hun tip was trouwens terecht, het eten is heerlijk hier, de beste lamasteak die ik tot nu toe heb gegeten. Reizen in Zuid-Amerika bevalt me heel erg, ik heb nog maar weinig alleen moeten eten, op een of andere manier kom ik altijd vriendelijke en interessante mensen tegen. Zo waren deze meisjes bij de chiro en was dit hun 'kamp' van dit jaar: twee weken helpen een school heropbouwen in Cochabamba en daarna twee weken vrij rondreizen. En blijkbaar maken ze elk jaar wel een verre reis. Dat is wat anders dan de kampen bij onze chiro. No offence ;-)
De volgende ochtend sta ik al voor dag en dauw op de luchthaven van La Paz, klaar om een ongetwijfeld vermoeide Hugo op te vangen, zodat hij me niet moeten komen zoeken in de stad, want mijn gsm werkt ook niet echt goed hier. Er is ook maar één gate voor de aankomsten in de redelijk kleine luchthaven, dus ik kan hem niet missen. Het duurt echter redelijk lang, er passeren vele passagiers, maar geen teken van Hugo, waardoor ik begin te denken dat ik hem misschien toch gemist heb. Maar dan, als allerlaatste, komt Hugo buiten. Hij was wat onwel geworden na de landing bij het openen van de deuren, waarschijnlijk te wijten aan het aanzienlijke drukverschil. De luchthaven van La Paz ligt op 4100m, en dat kan al eens voor problemen zorgen bij mensen die komen van de lage landen. Maar hij is er geraakt, en dat is wat telt! Nog eens enkele weken samen reizen met een kameraad, dat zal zeker en vast plezant worden.
Hugo kwam, net zoals de wijzen, uit het oosten met cadeautjes: chocolade en bier! Hiervoor zijn we bekend in het buitenland, maar terecht, want zo een speciaal Belgisch biertje met een lekker stuk chocolat smaakt toch
Hugo is gekomen van verre met cadeautjes: chocolade en bier, de Belgische specialiteiten die ik al een tijdje heb moeten missen. Zalig! Nadat Hugo is geïnstalleerd, maken we een toertje door de stad. We zijn allebei niet echt liefhebbers van het bekijken van gebouwen en houden het dus kort. Bovendien heeft Hugo wat hoofdpijn als gevolg van de hoogte. Niet te verwonderen, we lopen hier rond op 3800m, en gisteren zat hij nog op zeeniveau. Je zou van minder! De belangrijkste taak is toch vervuld, we hebben onze bus naar Copacabana voor morgen geboekt, de perfect acclimatisatie voor Hugo. Maar nu eerst een goede nachtrust.
Grappig zicht aan de drukste baan van La Paz: geen gewone klaarovers hier, maar zebra's! Zij doen de auto's stoppen om mensen te laten oversteken. Hilarisch!
Plaza Murillo, belangrijkste plein van La Paz
Om te bevestigen dat ik in het juiste land ben
De legendarische bolhoedjes die Boliviaanse vrouwen dragen zijn nog steeds 'hot' hier!
Ooit Arno in het Nederlands horen zingen? Wel, voila se:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten