's Ochtends om 5 uur moeten we klaar zijn voor de bus richting! Hier de vier Italianen in onze groep aan de start van de trek in Mollepata!
De eerste dag is het op en af langs bredere paden. Mooi, maar nog niet spectaculair en niet al te moeilijk
Aan de eerste stopplaatsen zijn er toiletten, maar er is blijkbaar nog enige onenigheid tussen de verschillende WC-madammen betreffende de prijs
Poseren voor een van de eerste mooie zichten van de trek met de Salcantay op de achtergrond. Let op mijn prachtige afgeritste broek om mijn kuiten beter te laten uitkomen :-)
Even late uitzakken voor een fotootje van de wandelende groep met onze dragers (op hun ezels)
Onze eerste kamp heeft enkele schitterende zichten op de bergen, maar ik ben verbaasd over de manier van kamperen. De tenten werden opgezet in een grote overkoepelend vaste tent als bescherming tegen regen en wind. Het avontuurlijke is toch even zoek voor mij. Tony, de ervaren reizende Engelsman uit onze groep met wie ik al heel snel goed overeenkom, heeft zijn eigen tentje bij en besluit buiten de hulptent te slapen. Ik begrijp hem maar al te goed
Bij het eerste avondeten heerst er een goed sfeer, iedereen kan opschieten met iedereen, er zitten geen moeilijke karakters in de groep. Ik geniet met volle teugen van deze sfeer en de trek en hoop dat het zo blijft
Na het avondmaal is het tijd om cameratruc met de sluitertijd uit te testen. Met mijn camera heb ik een sluitertijd van maximaal vijftien seconden en ik probeer mij naam te schrijven met mijn hoofdlamp in het donker. Ik ben iets te traag en heet vanaf nu 'ARNOI'
Ik betrek onze Spaanse vriend Guie in een van mijn foto's en laat hem met zichzelf vechten
We worden de hele avond en ochtend 'geteisterd' en 'afgelekt' door twee lokale hondjes. Als ze liggen zijn ze wel heel schattig
Vanaf ons eerste kamp stappen we in een vallei licht bergop richten de Salcantay pas, maar er hangt veel mist, of eerder rook, die het zicht beperkt
Zon schijnt hard op mijnen bol. Ik ben geen pettenman en heb enkel een goedkope bandana om mijn hoofd te beschermen tegen de zon. Ik ben niet de enige piraat, samen met Clara en Cecilia vormen we de bende van de bandana's!
Op de tweede dag klimmen we naar de Salcantay pas, hier zijn we volop aan het stijgen via dit kronkelend pad, terugkijkend op de vallei langswaar we gekomen zijn
Tony, Guie en ik zijn klaarblijkelijk de fitsten en stappen het vlotst bergop, hetgeen ons heel veel tijd geeft voor domme geposeerde foto's na het steilste stuk van de klim
Zelfportret tijdens de klim 
Mooie rustplek bij enkele kleine meertjes, fototijd
Halfweg de dag bereiken we de top op 4680 meter, de hoogste plek waar ik tot dan toe ooit in mijn leven heb gestaan! Daar moet ik wel een herinnering aan hebben
Omdat de lokale bevolking druk bezig is met het afbranden van velden om Pachamama (moeder aarde) om regen te vragen hangt er constant een smog die een helder zicht op de Salcantay verhinderd. Je ziet hem dus maar lichtjes op de achtergrond, achter de vele torentjes die vorige trekkinggroepen hebben gemaakt als een soort trofee
Ik wil nog even twee extra meter toevoegen aan mijn hoogterecord
Sterke wind op de pas en we zoeken beschutting achter een rots terwijl we op de rest wachten 
Obligate groepsfoto, maar omdat de sfeer in de groep zo goed is wil iedereen een foto. Poseren voor 1 foto vind ik al moeilijk, laat staan voor 10 minuten, maar het lukt me toch :-)
Na de pas is het de volgende twee dagen voornamelijk naar beneden
Het vertrouwen in mijn lichaam is groot, tijd voor een kunstje op de rand terwijl niemand kijkt (behalve Tony dan), je weet nooit of ik het verknal en omverval
Prachtige rustplaats met uitzicht over de 'cloudforests'. Tijdens de afdaling veranderden de zichten zienderogen van droge onbegroeide bergrlandschappen tot groene bossen gelijkend op jungle op de bergflanken
Geen woorden nodig, gewoon kijken 
We rusten even en krijgen gezelschap van enkele nieuwsgierige varkentjes
Bij het vallen van de avond valt deze wolk die de zon afdekt me op. Zie jij ook het oude dametje?
Zicht over het cloudforest en de vallei tijdens zonsondergang vanop onze kampeerplaats voor de tweede nacht 
Wat een plaats om te kamperen!
Het was een lange wandeldag met bijna 10 uur onderweg. De route was niet overdreven moeilijk maar werd op het einde wel zwaar door de afstand en duur. Er is een barak die dienst doet als winkeltje in het piepkleine dorpje en ze verkopen bier. Dat moeten ze geen twee keer zeggen, want een welverdiend pintje is op zijn plaats!
Alweer een gezellige avond met een pracht van een groep. Het is misschien niet de ongelooflijkste trek die ik ooit gemaakt heb, wat zichten en moeilijkheid betreft, maar de groep tilt deze trek ongetwijfeld tot een heel hoog niveau en doet me genieten en alles vergeten 
Nog een sfeerfoto van mooie groene omgeving in de lagere bergen
Op de derde dag is er een heel steil en moeilijk stuk afdaling in een ravijn die eindigt bij een krakkemikkelig brugje 
Tijd voor een impressionante driedubbele waterval en een kleine klim
Hoe trek je de aandacht van een Deen? Legoman!
Een agressieve kalkoen valt ons enkele keren aan tijdens een rustpauze. Schitterend beest, vooral hoe zijn hoofd verkleurt wanneer hij boos wordt
Aankomst in Santa Theresa 
Op onze camping resideert ook een aapje, een squirrelmonkey
In Santa Theresa zijn natuurlijke hot pools, ideaal om te bekomen na drie dagen stappen! En er hoort alweer een pintje bij 
In het busje van de hot pools terug naar de camping ontploft de goeie sfeer zich tot een klein feestje. We beginnen allemaal spontaan mee te zingen met de Black Eyed Peas en comsoorten. De biertjes hebben klaarblijkelijk hun effect op ons vermoeide lichaam, we hebben niet veel nodig. Ik lach me te pletter!Spijtig dat we binnen enkele uren afscheid moeten nemen van de helft van de groep, aangezien die de 4-daagse trek hebben geboekt en morgen naar Machu Picchu gaan met de bus. Ik doe met de rest van de groep de 5-daagse trek en gaan pas een dag later naar Machu Picchu
Terug in het kamp worden we verwelkomd door Cyril Funky, the squirrelmonkey!
Ik ben zot van aapjes en het gevoel is blijkbaar wederzijds. 's Avonds bij het kampvuur komt een uitgeputte Cyril op mijn schoot gesprongen om rust te zoeken
Tony en ik schieten echt goed op, we hebben dezelfde humor en lachen redelijk wat af. We maken ook al plannen om hierna nog een trekking zonder gids samen te doen. Ik noem Tony ook al eens graag Lieven (Van Gils). Hier zijn we al goed aan het drinken geslagen. Het wordt een zware avond die eindigt in de enige 'discotheek' in Santa Theresa, waar we een kleine kater meekrijgen voor de volgende dag
Let goed op deze foto, het zijn niet mijn echte benen, maar een merkwaardige boomstronk op de camping
De vierde dag moeten we nog drie uur stappen langs de spoorlijn naar Aguas Calientes, het dorp aan de voet van de Machu Picchu berg. En wie zo een bord zet, die vraagt erom
We moeten deze dag zelf al onze bagage dragen. Mijn extra zak die de ezels droegen was mijn andere kleine rugzak waarvan ik ondertussen de ritssluiting had gebroken. Ik kon hem dus niet meer gewoon op mijn rug nemen, maar heb hem in een grote zak kunnen steken die ik dan wel voor drie uur op mijn rug moest dragen zoals een knapzak. Redelijk zwaar, zeker met zwaar hoofd en warm weer
De spoorlijn volgt een indrukwekkende route, schitterende immense rotsbergen rondom!
Nog maar een zicht van de spoorlijn
En nog eentje
De laatste dag is het vroeg opstaan, want de poorten van Machu Picchu gaan om zes uur open, maar daarvoor is er eerst nog een klim op de berg via een duizendtal treden van Aguas Calientes naar Machu Picchu, waarvan de poorten om 5 uur opengaan. Je moet er vroeg bijzijn, want enkel de eerste 400 krijgen toegang tot Waynu Picchu, het hoogste deel van de Machu. Guie, Tony en ik zijn nummers 10, 11 en 12, geen probleem dus!
De eerst stappen in Machu Picchu! Niet echt onder de indruk ;-)
Veel mist tijdens de eerste urtjes, zorgt wel voor een speciale sfeer
Gaat dat hier nog lang duren!
Nog maar eens een mooi overzicht van Machu Picchu
Het pad naar Inca Bridge is niks voor mensen met hoogtevrees zoals ikzelf. Afsluitingen zijn er niet en je loopt op een smal pad langs een diep afgrond. Na de Inca Bridge stopt het pad op mysterieuze wijze. Rare jongens die Inca's, zo een gevaarlijk zot pad bouwen voor niks...
De vreemde, nutteloze Inca Bridge. Wel een indrukwekkend zicht en plaats
De onvoorstelbaar steile en gevaarlijke klim naar Waynu Picchu. Kleine steile trapjes, niks voor hartlijders! Geen normale kerels toch se, die Incagasten
Vanop Waynu Picchu zie je perfect de baan van Aguas Calientes naar Machu Picchu, een zotte zigzagweg op een steile bergflank
Op de hoogste rots in Waynu Picchu met zicht op het veel lager gelegen Machu Picchu. Machtig zicht, maar ik ben toch niet helemaal op mijn gemak, want er zijn geen omheiningen en je moet daar op de top van rots naar rots stappen of kruipen, letterlijk langs de afgrond en laverend tussen de vele toeristen. Ik begrijp nu waarom ze het aantal toeristen per dag tot 400 limiteren, maar zelfs dan blijft het heel gevaarlijk. Mij maak je niet wijs dat hier nog nooit een toerist is omgekomen. Ik heb het cijfer niet nagevraagd, maar het kan niet anders dan dat er regelmatig eentje naar beneden dondert, zeker als je hier enkele opvallers ziet die van steen naar steen springen en redelijk wild tekeer gaan. Mij niet gezien daarvoor, rustig op mij achterste, that's the way to go :-)
En dan duikt daar op de top plots een zwerfhond naast ons op. Hoe is dat beest in godsnaam op de top geraakt?
De afdaling van Waynu Picchu, via een oneffen, smalle en steile trap. De positie die Guie voor mij aanneemt is een perfecte kopie van de positie die ik hier ook wijselijk aanneem, want rechts is er niet veel, buiten een diepe afgrond dan...
Machu plaspauze na deze zenuwslopende beklimming
Wat een zicht vanop Waynu Picchu
Nog wat fotootjes van deze toch wel indrukwekkende stad bovenop een rotsberg waarvan je nooit zou vermoeden dat er iemand een stad zou bouwen. Hoe kwamen ze erbij!
Nog een laatste fotootje en dan terug afdalen naar Aguas Calientes na 8 uur rondlopen en vooral veel klimmen en dalen in Machu Picchu, niet te onderschatten! 's avond hebben we de trein en daarna de bus terug naar Cuzco. Het einde van een onvergetelijke trek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten