Plaza De Armas in Arequipa. In Peru heten alle centrale pleinen altijd Plaza De Armas, gemakkelijk wel
De smalle straatjes in Arequipa
Schoolkinderen in kleurrijk uniform
Moeten er nog taxi's zijn?
Na 2 uur wandelen is het genoeg geweest, tijd voor een dakterrasje, hier met Craig
Op een marktje eet ik artisanale ijs, heel lekker!
Daarna tijd voor onze gezellige rit naar Cabanaconde, waar er bij momenten zoveel mensen op de bus zitten (of veeleer staan) dat er praktisch constant iemand op je schoot zit. Als dat een knappe deerne is kan je daar nog mee leven, maar op deze route is een oude tante veel waarschijnlijker. Enfin, na een vermoeiende rit geraken we in Cabanaconde en nemen we onze intrek in het Pachamama Hostel. We plannen meteen onze trekking door de canyon. Ik heb eigenlijk maar één dag, maar dan kan ik niet echt ver in de canyon gaan en ik beslis een meerdaagse tocht te ballen in een kortere tijd. Ik wil in een ruk doorgaan tot Llahuar waar er hot pools zijn en je een ander stuk van de canyon kan zien. Dan de volgende ochtend vroeg opstaan en in een uur of vier langs de andere kant van de canyon terugstappen naar Cabanaconde, om zo om 11 uur 's morgens de bus terug naar Arequipa te nemen. Als dat lukt ben ik net op tijd in Cuzco. Een van werknemers van het hostel die ons info geeft over de verschillende routes door de canyon, zegt me dat dit onmogelijk is, ik zal nooit in 1 dag tot Llahuar geraken. Een reden te meer dus om dat te doen :-) Wanneer ik de hoogteverschillen en afstanden op de kaart bekijk, lijkt dit me perfect mogelijk. Misschien niet voor een dikke Amerikaan, maar voor een persoon met een redelijke fitheid mag dit geen probleem zijn. Craig is geïnteresseerd en wil mee. Na wat overleg met zijn verloofde beslissen ze dat hij meegaat en zij naar Llahuar komt via de kortere weg die ik de volgende dag terug ga nemen. Voila, dat is dan geregeld.
De volgende ochtend zijn Craig en ik klaar voor onze vermeende onmogelijke taak. Het verhaal in foto's:
Mooi uitzicht over de canyon bij de start van de steile afdaling van 1100m hoogteverschil. Hier sta ik wel een beetje in de weg van het uitzicht...
Craig in actie tijdens de afdaling. We lopen meer dan wandelen, want dat is minder pijnlijk aan de knieen dan steeds afremmen. We zijn al heel snel beneden op deze manier
Om een impressie te geven dat het pad steil omlaag loopt langs een flank van de canyon: wanneer we recht naar beneden kijken zien we de brug liggen waar we zullen overlopen\
Eens in de oase in het dal steken we de rivier over om aan de andere kant weer omhoog te klimmen
Aan de overkant zien we nu het laatste deel van het pad waarlangs we zijn afgedaald
De Engelse militair Craig poseert voor een van de vele verbluffende uitzichten. We stappen op een heel hoog tempo maar nemen steeds de tijd om foto's te trekken van deze prachtige omgeving!
De enige planten die in deze omgeving groeien zijn wat grassen en gigantische cactussen. Dit is Arnout in Cactusland
Even rusten voor een verlaten barak na onze klim. Bij het klimmen heeft Craig het wat moeilijker, maar een echte militair weet van geen opgeven
Legoman is ook weer van de partij, rustend in een cactus
Blijkbaar overleeft niet iedereen deze tocht
We komen dichter bij Llahuar. Maar dit is Llahuar niet, maar een merkwaardig spookdorp in de canyon. Vreemde sfeer hier
Aan de overkant van de rivier zien we de lodge van Llahuar liggen. Nog een keer dalen en klimmen en we zijn er!
Even poseren
In de lodge is het genieten van een eenvoudige maar, na zo een tocht, overheerlijke maaltijd. We hebben de klus geklaard in minder dan 6 uur. Acht uur mijn *** ja!
En dan genieten van de hot pools in Llahuar, spieren even ontspannen
We slapen in simpele bamboohutjes. Sobere slaapplaats, past perfect bij de sfeer van de tocht
's Morgens om 7 uur begonnen aan het tweede deel. Ik heb een bus om 11 uur, dus ik zal moeten doorstappen
Daarboven bij die piepkleine boompje moet ik geraken, daar ligt Cabanaconda
Ik kom boven op de top en zie mijn afgelgde pad. Ik haal een koppel in dat twee uur voor mij vertrokken is in Llahuar, ik denk dat de conditie in orde is :-)
De majestueuze condors waarvoor de Colca Canon zo bekend is vliegen op het einde plots over mijn hoofd. Perfecte timing! Wat een kolossen!
Een aandachtige toeschouwer tijdens mijn laatste meters van de tocht. Ik word ook nog even opgehouden door een ganse kudde wilde ezels op een smal pad. Ik moet wachten tot het breder wordt om ze te passeren...
Vlak voor ik Cobanaconda binnenstap passeer ik wat op hun kaart staat aangeduid als arena. Het is een arena voor stierenvechten, maar ik vind het woord arena toch lichtjes overdreven. Het is kwart na tien, ruim op tijd dus om de bus van 11 uur te halen. Mission accomplished!
Het is lang geleden dat ik mijn favoriete groep Pavement er nog eens heb bijgehaald, maar dit kon ik nu toch niet laten liggen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten