Voy a Peru

We schrijven donderdag 5 augustus, vandaag sluit ik een hoofdstuk van mijn leven af. Ik heb vijf en een halve maand doorgebracht in Nieuw-Zeeland, levend op mijn fiets. Maar vandaag laat ik de eilanden achter me en zoek opnieuw het vasteland op, meerbepaald het continent van Zuid-Amerika. Met pijn in het hart verlaat ik 's middags het appartement van mijn Ierse vrienden om te vertrekken naar een nieuwe onbekende wereld, althans voor mij, want we mogen gerust stellen dat Zuid-Amerika sinds 1492 is ontdekt en volledig uitgekamd (al is leeggeroofd ook geen slecht woordkeuze hier).

Op weg naar de luchthaven overvalt een gevoel van nervositeit me alweer, niet in het minst te wijten aan een lichte vorm van vliegangst, gekoppeld aan het feit dat ik geen flauw idee heb wat me te wachten staat aan de andere kant van de vliegtuigdeur eens deze geland is in Zuid-Amerika. Iedereen kent de urban legends over ontvoerde toeristen en gestolen ingewanden, de vele verhalen over beroofde reizigers, gestolen camera's, portefeuilles en noem maar op. Weldra zal ik aan de lijve ondervinden hoe het er in werkelijkheid aan toe gaat. Ook al sta ik altijd heel sceptisch tegenover dergelijke verhalen en heb ik al vaak ondervonden op voorgaande reizen dat dit vaak heel hard overdreven wordt en ter plekke goed meevalt, toch is er steeds een vorm van waarheid aan deze verhalen. Ze vallen niet zo maar uit de lucht. Maar van deze verhalen krijg ik niet echt schrik. Neen, ik ben eerder nerveus omwille van het onbekende, want ik heb zo goed als niet voorbereid voor mijn vertrek naar Zuid-Amerika en ik sta er weer alleen voor, geen vrienden meer rond me, geen vertrouwde uitvalsbasis. En dat maakt een mens iet of wat nerveus, want je moet vanaf nul herbeginnen. Maar ik beschouw het als een nieuw avontuur en heb ervaring genoeg om snel mijn draai te vinden, dat maak ik mezelf toch wijs...

Het begint al slecht, want het vliegtuig vanuit Auckland naar Santiago (hoofdstad Chile) heeft meer dan twee uur vertraging omwille van 'technische problemen'. Typisch, waarom moeten het weer technische problemen zijn. Een persoon die niet al te tuk is op lange vliegreizen hoort niet graag de woorden 'technische problemen'. Hoe vaag kunnen ze toch zijn. Waarom kan het nooit een andere reden zijn, zoals de wijnboer voor de bevoorrading van het vliegtuig staat in de file, of de piloot is nog bezig met de stewardess in de cockpit, of de toilet zit verstopt, of de microgolf om het eten op te warmen is stuk, of vallen die laatste dan weer onder de term 'technische problemen'. Als je enkele uren moet wachten begin je de meest absurde dingen te denken en ik ben weer goed op dreef. Misschien zet ik beter een muziekje op om me af te leiden...