Een korte fietsdag vandaag, en op de enige klim tussen Whangamate en Tairua voel ik al dat dat de goede beslissing is geweest, want de benen zijn vermoeid door de weinige slaap. De klim is langer en zwaarder dan ik dacht, want ik moet alweder een uitloper van de Kaimai Range over. Blij wanneer ik boven ben en naar Tairua kan bollen om lekker te eten en me af te leggen.
Vanuit Tairua kijkend op de bergen waarover ik net heb gefietst
Ik slaap in een hostel uitgebaat door een Nederlands koppel, dat wel al tientallen jaren in Nieuw-Zeeland woont en waardoor we ook gewoon Engels met elkaar praten in plaats van Nederlands. Het zal je net verwonderen wanneer ik zeg dat ik de enige gast ben in het hostel in dit pittoreske kustdorpje. Het is hier nochtans heel mooi en Tairua bestaat uit verschillende delen. Er is het 'centrum' naast de grote baan waar de meeste mensen wonen. Als je door enkele woonwijkjes loopt kom je aan de kust van de baai waarin Tairua ligt. Aan de overkant ligt een schiereiland, eigenlijk een vulkaan waarop ook een deel van Tairua is gevestigd. Helemaal aan de andere kant van de baai ligt nog een ander dorpje Pauanui, ook al op een heuvel gebouwd.
Tairua
Het schierand van Tairua met de vulkaan
De baai met Pauanui aan de overkant
Ik neem een extra dagje in Tairua om goed te rusten en gewoon eens wat rond te wandelen in de omgeving. Ik heb 's nachts ook weer kunnen genieten van de prachtige prestatie van Jurgen Van Den Broeck in de bergritten van de Tour. Een rustdag is dus zeker op zijn plaats om wat slaap in te halen. Maar ik ben van plan om morgen zeker en vast te vertrekken. Maar dan gebeurt het onverwachte, zeker voor een rustig dorpje als dit.
Hier ben ik nog vrolijk foto's aan het nemen met mijn camera
Hellup, brand, moord,... diefstal!
De Nederlandse eigenaars hebben 's avonds een feestje voor enkele vrienden van het dorp en ze nodigen me ook uit aangezien ik toch alleen zit in het hostel. Heel vriendelijk van hen en bovendien heel lekker eten. Tijdens dit feest komen er echter vier nieuwe gasten toe in het hostel. Het zijn vier Maori-jongens (Maori zijn de eerste Polynesische bewoners van NZ) die in de buurt aan het vissen waren en zoeken naar een slaapplaats. De eigenaar geeft ze een kamer op het gelijkvloers, hij is er niet zot van om ze op dezelfde kamer als mij te steken. Wanneer ik 's avonds terugkeer, slapen er al 3 van de Maori gasten en één van hen is nog wat pool aan het spelen in de lounge. We beginnen wat te praten en spellen een spelletje pool. Hij vertelt me zijn naam, waar ze aan het vissen waren en morgen weer gaan vissen, in welk dorp hij eigenlijk woont, kortom hij is heel open en vertelt me veel. Ik schat hem vooraan in de 20. Even later gaan we allebei naar bed, geen vuiltje aan de lucht.
De volgende ochtend maak ik eerst al mijn zakken al klaar en trek de fietsoutfit aan alvorens ik ga ontbijten. Ik neem mijn laptop mee om ondertussen wat te internetten. Drie van de Maori-jongens bevinden zich ook in de lounge en de gast van gisteren zegt goeiedag. Terwijl ik mijn ontbijt klaarmaak komt de jongste van hen, een snotaap, niet ouder dan 14 jaar, komt even met me praten en vragen waarvan ik ben, om dan plots nadat ik nog maar nauwelijks wat geantwoord heb, goeiedag te zeggen en weg te gaan. Vreemd. Ondertussen waar de twee andere gasten ook al weggegaan. Ik sta er niet verder bij stil en terwijl ik wat met Stéphanie chat en eet, heb ik zin om wat muziek op te zetten en ga snel naar de kamer om mijn ipod te nemen. Maar ik kan hem nergens vinden. Ik zoek overal en dan zie ik ook dat de zak waar mijn camera inzit open is. Camera nergens te zien, evenals mijn draagbare harde schijf met al mijn foto's op! Oh nee, 't is niet waar e! Ik zoek nog eens goed overal in de kamer, maar ze zijn wel degelijk weg, ik heb ze niet (zoals wel vaker gebeurt) verstrooid ergens anders weggestoken. Ik kan niet anders concluderen dan dat ik bestolen ben! En aangezien ik mijn camera 15 minuten geleden nog had weggestoken in mijn tas, moet het nog maar net gebeurd zijn. Naast de 4 Maori was er niemand anders in het hostel, dus de conclusie dat zij het gestolen hebben is al snel getrokken. Ik twijfel nog omdat die gast gisteren zo vriendelijk was, ik kan het moeilijk geloven. Ik ben razend! Ik ga naar de eigenaar van het hostel en vertel wat er gebeurd is. Ze weet enkel de naam van één van de gasten die de inschrijving heeft gedaan, maar meer niet. Het was donker wanneer ze gisteren arriveerden dus de auto had ze ook niet gezien. De naam is dezelfde naam als de gast die ik gisteren heb gesproken. Ik ga met die info naar het politiebureau dat iets verderop in de straat is. Ik vertel wat er gebeurd is en de agent weet welke jongens ik bedoel, want hij heef t ze de dag ervoor zien vissen op de plaats waar ze me verteld hadden dat ze waren geweest. Hij weet ook met welke auto ze rijden en beslist om even in de omgeving te patrouilleren en hopelijk die auto te vinden. Ik vertel hem ook dat ze van plan waren om weer op dezelfde plaats te gaan vissen, maar ik zeg hem dat ze wel niet zo stom zullen zijn om nu ook naar die plaats te gaan vissen nadat ze me bestolen hebben. Ze zullen nu wel al ergen ver weg zijn, zou een normaal mens denken. Maar de agent betwijfelt dat. Hij vertrekt op patrouille en een half uur later krijg ik al een telefoontje. Het is de agent. Hij heeft de vier jongens gevonden op hun visplaatsje! Hoe dom kunnen ze zijn. Ze hebben alles meteen bekend en ze zijn opgepakt. Hij heeft al mijn gerief kunnen recupereren, maar ze hadden wel al enkele kabels, opladers en beschermhoesje uit het raam gegooid onderweg. Maar het belangrijkste (ipod, camera en harde schijf met al mijn foto's) heb ik terug. Een pak van mijn hart. Ik kan eindelijk beginnen kalmeren, want was redelijk opgefokt. Misschien nog best dat ik hen zelf niet was tegengekomen, want mijn zelfbeheersing was ik al lichtjes verloren.
Ik zeg tegen de agent: 'How stupid are they that they go fishing at the same spot again. You would expect them to get away as fast and far as possible.' Uitspraak van de agent: 'Yeah, that's how stupid you get them here!'
Het grappige deel van het verhaal is dat de dieven ook enkele foto's van hunzelf hadden genomen ondertussen. Heel slim ook alweer. En dankzij hun kan ik jullie nu twee van de vier dieven tonen. Ze zien er inderdaad niet al te slim uit. En ze zien er ook fier uit dat ze een camera en ander gerief hebben gestolen. Lafaards zijn het...
De gast met wie ik de avond ervoor aan het praten was. Stoer se man! :-)
Een van zijn partners in crime vindt het best leuk dat ze me bestolen hebben. Hij zal niet lang meer lachen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten