Ziek, zieker, ziekst...

Na 2 dagen Vang Vieng trokken we verder naar het Noorden, hoger de bergen in, naar de stad Luang Prabang. Dit is de oude hoofdstad van Laos, en is erkend door de UNESCO als werelderfgoed. Dus dat moet wel de moeite zijn. De ochtend dat we vertrekken in Vang Vieng ben ik wel niet echt tip top: de verkoudheid waarmee ik vertrokken ben in Belgie, is plots terug en erger aan het worden. Daarbij komt ook de verplichte buikloop die je in deze landen niet kan ontlopen. Op de bus naar Luang Prabang word ik met de minuut slechter, en eens aangekomen zit mijn hoofd potdicht en hoest ik constant. Meteen naar een apotheek, maar daar weten ze niet goed wat ik eigenlijk bedoel met slijmen die in mijn keel zakken en mij constant doen hoesten. Ze komen met drie verschillende pillen aanzetten, waarvan zelfs een pakje zonder bijsluiter. Dat schrap ik dus al. En dan maar kiezen voor het gewone verkoudheid medicijn, althans, dat staat op het doosje. Mooie blauwe pillen, bij ons wordt dat voor iets anders gebruikt, dacht ik...

De volgende ochtend sta ik op met lichte koorts. Toch aan de dag beginnen, maar na de beklimming van de 'berg' Phousi (och got 170 treden) ben ik ver stik kapot, en in de namiddag kruip ik in bed. De volgende dag voel ik me plots iets beter, maar nu is Hugo ziek: 's nachts gezellig zijn dubbele diner even uigekotst, en ook lichte koorts. We vertrekken toch weer, want zouden graag met een boot naar de waterval of de grot (die heel mooi scheen te zijn) gaan. Maar tegen de middag kruipt Hugo in bed, en een paar uur later doe ik hetzelfde: weer koorts en de darmen verbeteren maar niet. Ale, dat zas dan twee dagen Luang Prabang. Niet veel van gezien, maja, dat kan gebeuren...



Boven op de berg Phousi



De rivier bij Luang Prabang met zijn typische boten

Volgende dag voor 10 uur de bus op. Alweer koorts 's morgens, maar bij Hugo is het beter. Bij mij blijft het draagbaar, maar ik geraak toch stilaan uitgeput. En de volgende dag, alweer bus rijden, en nog steeds ziek... Na 7 dagen buikloop en 4 dagen koorts besluit ik dan toch maar de antibiotica te nemen. Ik ben daar geen fan van, maar had niet al te veel keuze meer, en in het ziekenhuis belanden is iets dat je hier beter vermijd. En toen kwam er eigenlijk beterschap...

Ik heb dus een weekje redelijk afwezig gelopen in Laos, alles ging traag, ik was loom, slecht en had er even geen zin meer in omdat het maar bleef aanslepen. Zoveel moois rond mij, maar ik kon het niet echt absorberen. Ik was er niet echt bij. Misschien een toepasselijk nummertje omwille van de prachtige zin: "I'm just a slow emotion replay of somebody I used to be"