Turn the bus around

Zaterdag 13 februari. Ons volgende doel is het wereldberoemde Angkor. Dat ligt in het noordwesten van Cambodja, bij Siem Reap. Er is geen directe weg van Ban Lung naar Siem Reap, je moet eerst langs de hoofdstad in het zuiden passeren. De bus vertrekt om 6u 's morgens en zou om 's avonds rond 20u moeten aankomen. Dat is een goeie veertien uur reizen. En uiteraard kloppen die uren niet echt, want we kwamen slechts aan na 23u, en die vertraging was vooral te danken aan enkele dwaze Amerikanen. Ze wilden van Ban Lung naar Laos gaan. Dan wordt je normaal door de bus gedropt op het kruispunt met de grote baan tussen Pnomh Penh en Laos. Maar ze waren niet akkoord. Er was hen een ticket verkocht tot het stadje nabij het kruispunt, 16 km noordwaarts. De bus was nog niet gestopt of de meest irritante van de drie was al aan het roepen: “This is nog going to happen!”. Een oudere man aan het busstation van Ban Lung had hen de tickets verkocht en toen ze vroegen of die bus tot in het stadje reed had hij “Yes” gezegd. Dus ze vonden dat de bus tot het stadje moest rijden. Nu, had je die man gevraagd of hij de koning van Cambodja was had hij ook “Yes” gezegd. Die Amerikanen waren duidelijk verwende reizigers, die denken dat iedereen Engels verstaat en zij de belangrijkste personen zijn. Wisten ze nu nog niet dat 90% van de mensen geen fluit verstaat van wat ze zeggen en altijd “yes” zal antwoorden. De Amerikanen beginnen een hele scene te maken op de bus, en weigeren af te stappen, want ze denken dat ze moeten overstappen op brommertjes. Ondertussen stond er wel een minibusje achter hen, waarop ze waarschijnlijk perfect konden overstappen indien ze kalm waren gebleven en een beetje op zijn Aziatisch hadden onderhandeld. Maar nee, ze blijven roepen en dwaas rondlopen. Een van hen neemt de gsm af van een persoon van wie ik vermoed dat hij alleen maar de conducteur of iets soortgelijks kan zijn. De Cambodjanen weten niet wat gedaan want ze kunnen het niet uitleggen. Ondertussen is het minibusje al doorgereden en is die kans ook al verkeken. Hugo en ik blijven kalm, we moeien ons niet, ook al wil ik die ene Amerikaan al een tijdje een lap in zijn gezicht geven. Dan vertrekt de bus plots weer. De Yankees denken eerst dat de bus hun toch zal afzetten in het stadje maar al snel blijkt dat hij gewoon de reis verderzet en verder weg rijdt van hun bestemming. Ik kan mijn pret niet op. De irritante Amerikaan heeft het ook door, en spurt naar voor en begint te roepen: “Stop the bus! Stop the bus! You're kidnapping us, I'm calling the police, this is kidnapping!”. Alsof de politie zich daar mee gaat moeien en dat geloven, kiekens. De politie verstaat trouwens ook geen Engels, dus je verliest altijd, en als je zo tegen hen roept en die Cambodjaan zegt hen dat ze zijn gsm hebben gestolen denk ik dat er iemand anders in de problemen zal komen.
De bus stopt en blijft staan aan de kant van de weg. En dan beginnen de Verenigde Statiers aan hun kinderachtig spelletje. In koor roepen ze: “Turn the bus around! Turn the bus around! Turn the bus around!”. Het is op dat moment dat ik redelijk geirriteerd begin te geraken, want die mannen zijn ondertussen al een uur aan het roepen vlak voor mijn neus (want we zitten vooraan de bus) en het begint te jeuken. Ik heb enorme zin om die gaten eens op hun plaats te zetten. Schrik moest je er niet van hebben, want ze zagen er nogal verwijfd uit. Zou ik het doen? Ik heb er in alle geval zin in, en wil dat die onzin stopt. En dan geven de Cambodjanen plots toe. Ze keren de bus om en rijden naar het stadje om de irritante sterrekes en streepkes af te zetten.
Ik ben teleurgesteld. Ik had nooit verwacht dat ze gingen toegeven, want ze moesten ook helemaal niet, die bus heeft een vaste route. Ik had verwacht dat ze gewoon gingen doorrijden, of op zijn minst dat ze ze van de bus gingen smijten, want buiten die Amerikanen waren Hugo en ik de enige toeristen op de bus, en wij steunden hen al niet. Dus ze waren sterk in de meerderheid. Hun zever heeft ons anderhalf uur vertraging opgeleverd, en we hebben hen niet eens op hun bek zien gaan. Een teleurstelling...

Geen favoriet nummer van me, maar de titel past zo perfect: