El Bolson

Een busrit van enkele uren brengt me vanuit San Martin tot 100 km ten zuiden van Bariloche, waar het 'hippiestadje' El Bolson ligt. Het rustigere kleine broertje van het nabijgelegen overtoeristische Bariloche is met zijn relaxte sfeer een heim voor hippies vanover de hele wereld. El Bolson mag dan nog steeds een complexloos stadje in een verrukkelijke bergomgeving zijn, om te zeggen dat het hier stikt van de hippies zou veel meer dan een overstatement zijn. Maar het moet zeker en vast gezegd dat het hier veel aangenamer vertoeven is dan in Bariloche dat met zijn overvloed aan toeristische winkels en reisbureaus en busladingen weekendtoeristen ongetwijfeld één van de populairste vakantiebestemmingen bij de Argentijnen is. Geef mij dan maar het knussere (al is het stadje de laatste jaren zienderogen uitgebreid) El Bolson, dat kwa ligging en uitzichten zeker niet moet onderdoen voor de slokop van een buur.

De baan naar El Bolson belooft al veel goeds

Ik arriveer redelijk laat in El Bolson. Het is al donker en ik moet nog een slaapplaats zoeken. Ik heb geen grondplan van de stad en geen idee waar de bus me heeft gedropt. Ik stap op goed geluk een richting uit en kom gelukkig in het centrum terecht waar ik voor een (uiteraard) gesloten toeristisch infocentrum sta. Er hangt wel een bord uit met alle hotels en hostels aangeduid op een plan. Ik probeer er een paar te memoriseren en begin dan te stappen met mijn veel te zwaar geladen rugzakken. De eerste twee zijn gesloten, dus dat begint al goed. Ondertussen word ik ook nog eens aangevallen door een grote hond, die duidelijk niet blij is om me te zien. Het baasje moet buiten komen om de hond van bij me weg te slaan. Ja, de spuitjes tegen hondsdolheid waren zeker geen overbodige luxe.

Na wat rondvragen kom ik uiteindelijk in de Refugio Patagonico terecht, een rustiek hostel net buiten het centrum. Daar is er nog plaats. Gelukkig, want ik ben doodmoe. Het weer, dat van heel warm plots naar ijzig koud en hevige sneeuw was omgeslagen de laatste dagen, heeft blijkbaar toch een reactie in mijn lichaam teweeggebracht. Ik kruip al snel in bed, maar het mag niet baten want de volgende dag sta ik op met lichte koorts en gezwollen klieren in de keel. Niet ideaal voor een trekking, maar misschien is het morgen al over, dus ik begeef me toch maar naar de Club Andino, de klimmersclub die ook info verschaft over trekkings in de buurt en de toestand van de paden kent. Daar raden ze me alle meerdaagse trekkings af omwille van diepe sneeuw op de hoger gelegen paden. The story continues, het is nog steeds iets te vroeg op het jaar. Ik kan het moeilijk geloven dat het nog zo slecht is, want begin november moet dat nu toch stilletjesaan begin beteren. Ik praat in het hostel met een Spanjaard die daar werkt en hij heeft vorige week de tweedaagse tocht gedaan die ik in gedachten had. Hij zegt dat er inderdaad nog sneeuw ligt maar dat het zeker te doen is als je goeie wandelschoenen hebt. De refugio's zijn wel nog gesloten, maar dat wil enkel zeggen dat het fornuis en andere voorzieningen niet aanwezig zijn. Je kan er wel blijven slapen als je zelf kookgerei en slaapzak meehebt. Dat klinkt al veel beter. Ik tref meteen alle mogelijke maatregelen om morgen te vertrekken: ik ga kampeervoedsel kopen en maak mijn zak al gereed. Ik eet ook enkele citroenen om de toestand van de keel trachten te verbeteren, want zoals ik me vandaag voel is een tweedaagse trektocht op mijn eentje in de sneeuw uitgesloten.

El Bolson, gezellig stadje op een achtergrond van rotsige bergen

De volgende ochtend ontdek ik dat mijn voorbereidingen iets te optimistisch waren. Nog steeds keelpijn, gezwollen klieren en niet al te opperbest gevoel. Aangezien ik het risico niet wil nemen nog zieker te worden door in verzwakte toestand zo een tocht te maken en zo de grote trekkings die eraan komen in het zuiden van Patagonia, te hypothekeren, beslis ik om niet te vertrekken en nog een dag in het hostel te blijven. Als ik morgen beter ben, zal ik proberen de volledige wijde omgeving van El Bolson in één dag door te trekken per fiets. Dat moet ik zeker aankunnen en zo kan ik heel veel van de pracht van de El Bolson vallei in korte tijd bewonderen. De grote trekkings zal ik dan houden voor het zuiden, want daar wil ik koste wat het kost de wijde natuur in met de rugzak!

Na een tweede recuperatiedag en citroenen eten is het herstel van mijn lichaam ingetreden. Ik voel me goed genoeg om op de fiets te springen en de laatste ziektekiemen eens goed uit te zweten. Bovendien is het prachtig zonnig weer, ideaal voor een tochtje van 75km. Dit is wat El Bolson te bieden heeft:

Lago Puelo, mooi meer in Nationaal Park nabij Lago Puelo

Eerste stop voor lunch aan het meer op een stoeltje uitgekapt in een boom

Fietsen door de bossen op weg naar een paar klimmetjes en constant langs de voet van de bergen

Nog eens een waterval voor de verandering. Wel wat meer afgelegen en in een prachtig dal

Voorzichtig over deze heel robuuste brug

Na de waterval neem ik een binnenwegje door het bos langs wandelpaden. Hier ontdek ik wat meer het echte mountainbikewerk, met steile modderige hellingen. Hier kan ik me echt uitleven. En er is ook niemand te zien op dit pad

Zicht vanop het hoogste punt van mijn tocht over de vallei van El Bolson, helemaal tot Lago Puelo! De beloning na een lange cross country

Cabeza Del Indio, het hoogste punt waar ik stond voor het panoramisch zicht. Het is een inham in een rots en geeft de indruk van een gezicht in de rots. Vandaar Cabeza (gezicht).

Nog een tweede panoramisch fotootje