Bicycle Diaries Day 117: Napier - Bayview

Het werk van de osteopate heeft blijkbaar zijn vruchten afgeworpen, want de pijn is al veel minder. Ik voel het nog, maar ik kan tenminste weer alle bewegingen maken die ik wil maken, in zoverre die fysiologisch mogelijk zijn. Tijd om verder te fietsen dus. Een blik uit het raam belooft niet veel goeds. Nadat ik dit blik heb opgeraapt merk ik daarenboven ook dat het regent. Maar het lijkt te minderen en wanneer ik vertrekkensklaar sta stopt het zelfs tijdelijk. Niet langer getreuzeld. De jonge fransman die ik gisteren had leren kennen komt me nog succes wensen, terwijl hij zich weer volledig overgeeft aan zijn tic nerveux: om de 10 seconden knippert hij met zijn oog en schudt zijn kop snel heen en weer om het haar van voor zijn ogen te zwieren. Hierbij dien ik wel het kleine detail te vermelden dat zijn haar vrij kort is en nog niet in de buurt van zijn ogen komt. Ik zweer het je, als je daar een uurtje mee praat heb je zin om zijn hoofd vast te zetten met een stevige neksteun. Doch dit alles terzijde, hij was best een sympatieke kerel en heel aangenaam als je je niet op zijn tic concentreerde.

Fietsen dus. Ik ben nog geen twee minuten aan het fietsen of het begint al weer te regenen. Het wordt steeds erger en erger en na een uurtje fietsen door regen en wind heb ik 15km op de teller staan en is de regen al door mijn vest aan het lekken. Ik ben in Bayview, de laatste plaats met overnachtingsmogelijkheden voor ik aan het bergachtige stuk begin met drie zware klimmen. In dit weer is het onmogelijk om de 40km over de eerste klim tot het volgende dorp tot een goed eind te brengen. Ik stop aan het motor camp in Bayview en hoop dat ze nog iets goedkoops hebben voor me. De goedkope cabins zijn verhuurd, maar in één ervan is er een tweede slaapkamertje dat hij kan afsluiten van de rest van het hutje en zijn eigen toegangsdeur heeft. Het is pietluttig klein, maar ik mag het hebben voor 5 euro. Verkocht! Het is niets meer dan een stapelbed en dan nog twee vierkante meter bewegingsruimte:


Een dagje schuilen in wat ik niet beter kan definieren als een hokje, het is zelfs nog niet een tuinhuis. Maar ik zit droog en het was maar 5 euro. Op die momenten is een mens gelukkig met de kleinste dingen.

Het is nog geeneens middag en het ziet er naar uit dat het vandaag niet meer zal stoppen met regenen, alles zit potdicht. Ik maak het beste van de dag: ik kruip in mijn slaapzak met een filmpje om mijn lichaam weer wat op te warmen en probeer ondertussen al mijn kleren en zakken te drogen met het ene kleine blazertje dat ik als verwarming heb. Veel warmte geeft het niet en het is een volledige dagtaak om steeds andere zakken en kledij voor het blazertje te zetten en te draaien tot ze volledig droog zijn. Ja, dit is ongetwijfeld de spannendste en leukste dag tot nu toe, al schiet ik ettelijke keren gewoon in de lach als ik mezelf bezig zie gehurkt in mijn onderbroek voor het blazertje en afvraag wat ik in godsnaam aan het doen ben. Als er nu iemand binnenkomt pas ik perfect in het rijtje van weirdos die ik al ben tegengekomen. Een mens is toch een raar ding...