Napier is een prachtig Art Deco stadje aan de oostkust. Het heeft meteen mijn hart gestolen terwijl ik er doorslenter. Napier werd in 1931 getroffen door een zware aardbeving die het grootste deel van de stad verwoestte. De aardbeving zorgde er ook voor dat er een stuk land uit de zee oprees waardoor Napier een nieuwe kuststrook kreeg. De stad werd volledig heropgebouwd in de heersende stijl van die periode: Art Deco. Het is één van de steden waarin het meeste Art Deco gebouwen staan, en de sfeer die hier hangt is zo verschillend van de overige Nieuw-Zeelandse steden. Hier hangt er tenminste sfeer, op zich al iets ongewoons voor de steden hier.
Twee mooie voorbeeldjes van de vele Art Deco gebouwen. Het zijn geeneens belangrijke gebouwen, gewoon winkel en hotel
Ook de kerk ontsnapt er niet aan
Zelfs de wasserette kan het niet laten om een vleugje Art Deco toe te voegen, al is het dan voornamelijk in de vorm van een lettertype
Ik geniet ervan om rond te wandelen in dit stadje en gewoon naar de huizen te kijken. Napier is zeker mijn favoriet wat steden betreft, en het schitterende weer draagt daar ongetwijfeld nog aan bij en nodigt uit tot een wandeling langs het strand. De dijk voor het strand is voorzien van gezellige parkjes, zwembad en een openluchttheater. Moet ik nog meer zeggen. Voor een kleiner stadje vind ik het zeker de omweg waard!
In de vele parkjes langs de dijk hangt dezelfde art deco sfeer, vooral te danken aan de vele fonteinen. Op een zonnige dag is het heerlijk om door deze parkjes te sloffen
Een heel atypisch gebouw voor Nieuw-Zeeland, langs de gezellige promenade aan de kust van Napier
Wauw, dit moet zeker een bank of een gerechtsgebouw of zo zijn, denk je Zulke gebouwen met zuilen zie je bijna nergens in Nieuw-Zeeland. De enige keer dat ik zo eentje zag was in Dunedin, en daar was het nu een stripclub. Geen stripclub in Napier, maar wel een heuse gym...
Het zwarte strand van Napier
Langs het strand aan de dijk vind je dit openluchttheater, perfect om je broodje of ijsje op te eten tussen de zuilen, kijkend naar de Stille Oceaan. Toen ik in Napier aankwam en hier voorbijfietste was er een man bezig aan zijn optreden: hij vertelde over de avonturen van een zekere Jezus, een gepassioneerd fabelverteller die evenwel het ronde getal van nul toeschouwers aantrok. Maar dat hield hem niet tegen om er geestdriftig voor te gaan, bevreemdend zicht. Hij heeft zijn aflaat zeker en vast verdiend!
Napier vanop een heuveltje in de stad
Het grootste stuk van Napier bezoek ik nog op de eerste dag, na de snelle fietstocht in de voormiddag. Ik ben namelijk van plan om morgen meteen door te rijden en de zware tocht naar Taupo aan te vatten. Maar mijn lichaam beslist daar anders over. Deze keer zijn het niet de benen die vermoeid zijn door het hoge tempo waarin ik de voorbije drie dagen heb gefietst, maar het is de rug en de nek die me nekken. Wanneer ik 's morgens wil opstaan lukt dat niet, ik geraak met moeite overeind. Mijn hoofd kan ik al helemaal niet draaien en mijn rechterarm gebruiken is heel pijnlijk. Er zit een spier geblokkeerd boven in de rug aan de nek en schouder. Geen flauw idee wat er gebeurd is, vermoedelijk in een slechte positie geslapen, wie zal het zeggen. Gewoon stappen is al pijnlijk, maar het ergste is wanneer ik in een reflex mijn hoofd toch draai om naar iets te kijken, dan is het gewoon niet te doen. Daarbij voel ik me ook licht grieperig, maar misschien is dat net aan die spier te wijten. Fietsen kan ik wel vergeten vandaag, zeker omdat het dan nog in de bergen is ook. Een rustdagje inlassen dan maar en de spier verzorgen in de hoop dat het morgen beter is. Het regent ook de hele dag, en buiten een wandelingetje om iets te gaan eten doe ik dan ook niks. Zelfs van dat wandelingetje kan ik niet echt genieten, ik loop zoals een mens van 90 jaar met reuma. Als ik opzij wil kijken moet ik mijn hele lijf draaien, ik voel me oud...
De volgende dag is het niet beter en ik besluit bij een osteopaat te gaan om me te laten kraken. Ze weet ook niet wat de oorzaak kan geweest zijn en probeert de spier los te maken en te ontlasten. Er kraakt het een en ander in mijn lijf maar de grote krak waar ze naar op zoek was blijft uit. De hele dag afwisselend ijs en warm op mijn rug leggen helpt ook. Ik probeer echt alles om morgen toch maar te kunnen fietsen. Het is alweer extreem slecht weer, dus fietsen was waarschijnlijk toch niet zo een goed idee geweest. Hopelijk morgen beter, want ik ben hier veel tijd aan het verliezen met gewoon te liggen en te gapen. En Napier mag dan wel mooi zijn, in de gietende regen kan je hier weinig doen. Dat die pijn maar snel weggaat...
Perfect aansluitend nummer, content dat ik Dinosaur Jr er eens kan bijsleuren!
zaterdag 7 augustus 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten